ห้อง
แสงอาทิตย์ส่องผ่านช่องกระจกที่อยู่สูงเกือบติดเพดาน แดดรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าค่อยเลื่อนมาประทับอยู่ตรงดวงตาที่หลับสนิท ด้วยความร้อนและแสงสว่างของมันปลุกให้เขาลืมตาตื่น แต่แล้วก็ต้องหรี่ตาในทันทีเพื่อหลบความจ้าของแดดยามสายเช่นนี้
เขาไม่เห็นมือของตัวเองที่ไขว้อยู่ด้านหลังว่าถูกยึดไว้ด้วยอะไร แต่รู้สึกได้ถึงแรงที่รัดอยู่รอบข้อมือ พยายามดิ้นออกจากแรงที่รัดนั้นแต่มันไม่คลายความแน่นลงเลย เขากวาดสายตาจากเพดานไปยังผนังรอบๆ ห้อง เห็นเครื่องคอมพิวเตอร์วางอยู่บนโต๊ะ โทรศัพท์มือถือมันไม่ใช่ของเขา วางอยู่บนโต๊ะทำงานอันว่างเปล่าซึ่งเก้าอี้พับธรรมดาสอดอยู่ข้างใต้ เขาหย่อนขาทั้งสองที่อิสระจากกันลงไปจากเตียงแล้วลุกขึ้นนั่งและเดินไปที่ลิ้นชักของโต๊ะทำงานทันที เขาหันหลังให้กับมันแล้วใช้มือดึงลิ้นชักชั้นบนสุดออกมา มันว่างเปล่า เขาย่อตัวลงไปดึงลิ้นชักที่สอง มันว่างเปล่าอีกเช่นกัน เขาย่อตัวลงนั่งยองๆ ดึงลิ้นชักที่สามซึ่งเป็นชั้นล่างสุด มีเสียงวัตถุที่เคลื่อนที่อยู่ภายใน เป็นสายชาร์จของโทรศัพท์มือถือ เขากระแทกลิ้นชักปิดทันทีแล้วนั่งลงกับพื้น กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง ผนังห้องเป็นสีขาวสะอาด มีตู้เย็นอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง เขาใช้ทั้งสองมือดันพื้นเพื่อถีบตัวขึ้น แล้วมือเขาก็สัมผัสได้ถึงความเย็นของใบมีด ที่เย็นกว่าพื้นกระเบื้องยาง เขาตั้งใจให้มันแปะติดมือขึ้นมา หยิบมันพลิกไปพลิกมาจนสัมผัสคมของมันได้
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาดูนาฬิกาในข้อมือซ้ายได้ถนัดขึ้น มันบอกเวลาบ่ายสองห้านาทีและเข็มวินาทียังคงทำหน้าที่ของมันไป เขาตื่นขึ้นมาเวลาบ่ายในห้องที่ไม่มีใคร เขากำลังหาทางออกจากห้องขังนี้ แต่ประตูถูกปิดตายและไม่มีทางออกอื่น
เขาเดินไปคว้าโทรศัพท์นึกถึงเพื่อนที่น่าจะมาช่วยเขาได้ทันทีแต่รู้สึกอยากตบกะโหลกตัวเองแรงๆ สักทีที่จำเบอร์เพื่อนไม่เคยได้เลย เขายังพยายามใช้โทรศัพท์อีกครั้งโดยนั่งนึกถึงเบอร์ที่เขาพอจะจำได้ เบอร์แรกที่นึกออกเป็นเบอร์บ้านซึ่งอยู่ต่างจังหวัดเขาคงต้องอยู่ในนี้ไปอีกวันหรือสองวันกว่าคนที่บ้านจะมาถึง แต่เขาก็ไม่มั่นใจนักหรอกว่าเขาอยู่ที่ไหนกันแน่ บางทีอาจจะอยู่ในเมืองไหนสักเมือง ในประเทศไหนสักประเทศซึ่งอาจเป็นบ้านเกิดเขาก็ได้ เขาไม่ลังเลและโทรกลับบ้านทันทีอย่างน้อยมันก็เป็นเบอร์ที่เขาจำได้แต่สัญญาณก็ถูกตัดทันที พยายามอยู่หลายครั้งจนเขาเริ่มแน่ใจว่าโทรกลับบ้านไม่ได้แล้วจริงๆ แล้วอีกเบอร์ก็ผุดขึ้นมาเป็นเบอร์แฟนเก่า เขาแทบคลั่งเมื่อนึกว่าตัวเองต้องโทรกลับไปหาแฟนเก่าในสภาพหมาจนตรอกเช่นนี้คงได้เสียหัวเราะตอบแทนกลับมา แต่เขาไมมีทางเลือกอื่น สัญญาณถูกตัดเช่นเดิม
หนึ่ง-เก้า-หนึ่ง ทำไมเขาถึงคิดเบอร์นี้ไม่ออกก่อนเบอร์แฟนเก่าก็ไม่รู้ ไม่น่าโทรไปหามันจริงๆ ถึงจะไม่ติดก็เถอะ เขาไม่ผิดหวัง มีสัญญาณเสียงตอบกลับมา แต่พอได้ฟังเขาอธิบายเรื่องที่เขาตื่นขึ้นมา ทั้งที่ถูกมัดและไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เสียงของเจ้าพนักงานก็เงียบหายไป เขาตะโกนออกมาสุดเสียง
"ช่วยด้วย!" ไม่มีคลื่นเสียงใดตอบกลับมา อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าตัวเองยังอยู่ในเมืองไทย
เขาเงยหน้ามองช่องกระจกช่องเดิม มันไม่ช่วยให้เขาเห็นอะไรข้างนอกนั่นนอกจากท้องฟ้า จึงทำให้เขาเริ่มสนใจสำรวจสิ่งของภายในห้อง ในตู้เย็นมีอาหารสำเร็จรูปอยู่เต็มตู้ พอสำหรับสองเดือนเลยทีเดียวถ้ากินวันละกล่อง เขามองหาเตาอบไมโครเวฟ มันไม่อยู่ในห้อง เขาเปิดตู้เสื้อผ้ามีน้ำเปล่าบรรจุขวดอัดอยู่เต็มตู้ ตู้เสื้อผ้าชั้นบนมีเสื้อผ้าอัดอยู่เต็มเช่นกัน เขารื้อมันออกมาเพื่อหาสิ่งที่น่าจะช่วยให้เขาออกไปจากห้องนี้ได้เร็วขึ้น แต่ก็มีเพียงเสื้อผ้าเท่านั้นเอง เขาก้มเก็บผ้าที่กระจัดกระจายเหลือบไปเห็นเตาไมโครเวฟที่ถูกซ่อนไว้ใต้เดียง เขาดึงมันออกมาและลองเสียบปลั๊ก มันใช้ยังใช้งานได้ดี เขาใจเย็นขึ้น อย่างน้อยก็ไม่อดตายและคงอยู่ในห้องนี้ไปได้สักระยะ
เขาเปิดคอมพิวเตอร์บางทีอาจมีข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์ ขณะรอคอมพิวเตอร์ให้พร้อมใช้งาน เขากดปุ่มเปิดโทรทัศน์ ปรากฏภาพรายการเกมส์โชว์ปนตลกที่มีเสียงโห่ฮาเป็นระยะๆ เขาเปลี่ยนไปช่องอื่นๆ ก็เป็นรายการทำนองเดียวกัน มีเพียงช่องหนึ่งกำลังอยู่ในช่วงโฆษณา เขากดไล่ช่องไปเรื่อยๆ จนวนกลับมาที่ช่องเดิม จนวนครบรอบอีกครั้ง อีกครั้งก็ยังเหมือนเดิม เขากดปุ่มปิดแล้วโยนรีโมทคอนโทลลงบนเตียง หันกลับไปที่จอแบนของคอมพิวเตอร์แล้วเลื่อนเมาส์สำรวจข้อมูลทุกแฟ้ม มันว่างเปล่าไม่มีอะไรทั้งสิ้น อินเตอร์เน็ตความเร็วสูงทำงานขึ้นอัตโนมัติ เขาเข้าโปรแกรมสนทนาทันทีเพื่อขอความช่วยเหลือจากนักสนทนา แต่มันกลับใช้การไม่ได้
เขาพยายามหาทางติดต่อโลกภายนอกแต่ก็ทำได้เพียงโพสในเวบบอร์ดหรือกระดานสนทนาของเวบไซต์ต่างๆ เท่านั้น
"โปรดอ่านให้จบนะครับ ผมไม่ได้บ้า ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ผมติดอยู่ในห้องที่ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ข้างนอกห้องไม่มีเสียงอะไรเลย ผมเห็นเพียงท้องฟ้า ดวงจันทร์ และดวงอาทิตย์เท่านั้น ผมคิดว่าผมอยู่ในเมืองใหญ่สักเมืองเพราะผมไม่เห็นดวงดาว ท้องฟ้าตอนกลางคืนของที่นี่มันสว่างมาก ในห้องนี้มีเพียงคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตที่ผมจะติดต่อกับคุณได้ มีเตาไมโครเวฟ มีตู้เย็นและมีอาหารกล่องอยู่ในนั้นแต่มันกำลังจะหมด ผมกำลังจะอดตายอยู่ในห้องนี้ ช่วยผมด้วยกรุณาแจ้งตำรวจให้ตามหาตัวผมด้วย ผมมีข้อมูลให้คุณเท่านี้จริงๆ"
กระทู้ของเขาถูกกระทู้ใหม่ขึ้นมาแทนที่ แล้วกระทู้ขอความช่วยเหลือของเขาก็ไม่มีอีกเลยหลังจากวันที่เขาหยิบข้าวกล่องสุดท้ายจากตู้เย็นออกมาอุ่นกิน เขาได้ยินเสียงวัตถุกำลังเลื่อนตามรางลงมาแล้วกระแทกกับลิ้นชักบนสุดของโต๊ะทำงาน เขาดึงลิ้นชักออกพบข้าวกล่องพร้อมอุ่นหนึ่งกล่อง เขาเลื่อนโต๊ะทำงานออกอย่างเร็ว ข้างหลังผนังนั้นเป็นช่องเปิดปิดที่พอให้กล่องข้าวผ่านได้อยู่สองรู จากระดับความสูงของรูบนก็พอจะเดาได้ว่าเป็นเป็นรูที่กล่องข้าวออกมา ส่วนรูล่างนั้นเขาลองใช้กล่องข้าวที่ใช้แล้วกล่องหนึ่งหย่อนลงไป เสียงกล่องข้าววิ่งกระทบไปตามรางลงไปยังเบื้องล่าง และทุกเช้าที่เขาหยิบข้าวจากตู้เย็นข้าวกล่องใหม่ก็จะหล่นมาทันที
เขาเริ่มสังเกตผนังห้องด้านอื่นว่าจะมีกลไกอะไรอีกบ้างที่ยังมองไม่เห็น เขาจ้องไปยังตู้เสื้อผ้าอันใหญ่แล้วจัดการเคลื่อนย้ายมันออกจากผนังทันที เขาเจอประตูลูกบิดสีน้ำตาลไหม้บานใหญ่แอบอยู่หลังตู้ เขาบิดเปิดประตูนั่นทันที ด้านหลังประตูเป็นห้องน้ำซึ่งไม่ได้ใช้งานมานาน เขาเดินย่องเข้าไปสำรวจจนทั่วห้อง บิดหมุนเปิดก๊อกของเหลวใสเย็นก็ไหลพรูออกมา เขาเปิดน้ำตรงฝักบัวที่ว่างอยู่เหนือหัวและให้น้ำพุ่งใส่ทั้งที่ยังสวมเสื้อผ้าอยู่ รอยยิ้มของเขายากจะอธิบายให้เข้าใจว่าเป็นความขมขื่นหรือยินดี
เป็นเวลานานที่เขาอยู่ภายในห้องนี้ มันทำให้เขาเริ่มปรับเข้ากับชีวิตในห้องสี่เหลี่ยมนี้ได้มาก มีเวลาเหลือเฟือในห้องนี้ ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร เขาหาวิธีหาเงินจากเวบไซต์ต่างๆ และโอนเงินเข้าบัญชีตัวเองโดยที่เขาลืมคิดถึงเรื่องที่จะไปใช้มัน และบางครั้งก็โอนเข้าบัญชีของพ่อและแม่ เติมเงินโทรศัพท์ไว้โทรคุยกับพ่อแม่เพื่อบอกว่ายังสบายดีและไม่ต้องเป็นห่วง เขาไม่ต้องมีค่าใช้จ่ายในเรื่องของกินของใช้ เขามีความสุขกับการดูรายการเกมส์โชว์ปนตลก ละครน้ำเน่า รายการคุยข่าว สารคดีสัตว์โลก ฯลฯในโทรทัศน์เป็นวันๆ ไม่มีอะไรต้องกังวลสนุกกับการท่องเวบไซต์ไปเรื่อยๆ เวบวิชาการบ้าง เวบท่องเที่ยว เวบบันเทิงบ้าง เวบโป๊บ้าง แล้วจู่ๆ โปรแกรมสนทนาผ่านอินเตอร์เน็ตก็ใช้ได้ เขาคุยกับเพื่อนถามสารทุกข์สุกดิบกัน แต่เขาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องห้องสีเหลี่ยมที่เขาอาศัยนั่นอีก
เขาไม่เห็นมือของตัวเองที่ไขว้อยู่ด้านหลังว่าถูกยึดไว้ด้วยอะไร แต่รู้สึกได้ถึงแรงที่รัดอยู่รอบข้อมือ พยายามดิ้นออกจากแรงที่รัดนั้นแต่มันไม่คลายความแน่นลงเลย เขากวาดสายตาจากเพดานไปยังผนังรอบๆ ห้อง เห็นเครื่องคอมพิวเตอร์วางอยู่บนโต๊ะ โทรศัพท์มือถือมันไม่ใช่ของเขา วางอยู่บนโต๊ะทำงานอันว่างเปล่าซึ่งเก้าอี้พับธรรมดาสอดอยู่ข้างใต้ เขาหย่อนขาทั้งสองที่อิสระจากกันลงไปจากเตียงแล้วลุกขึ้นนั่งและเดินไปที่ลิ้นชักของโต๊ะทำงานทันที เขาหันหลังให้กับมันแล้วใช้มือดึงลิ้นชักชั้นบนสุดออกมา มันว่างเปล่า เขาย่อตัวลงไปดึงลิ้นชักที่สอง มันว่างเปล่าอีกเช่นกัน เขาย่อตัวลงนั่งยองๆ ดึงลิ้นชักที่สามซึ่งเป็นชั้นล่างสุด มีเสียงวัตถุที่เคลื่อนที่อยู่ภายใน เป็นสายชาร์จของโทรศัพท์มือถือ เขากระแทกลิ้นชักปิดทันทีแล้วนั่งลงกับพื้น กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง ผนังห้องเป็นสีขาวสะอาด มีตู้เย็นอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง เขาใช้ทั้งสองมือดันพื้นเพื่อถีบตัวขึ้น แล้วมือเขาก็สัมผัสได้ถึงความเย็นของใบมีด ที่เย็นกว่าพื้นกระเบื้องยาง เขาตั้งใจให้มันแปะติดมือขึ้นมา หยิบมันพลิกไปพลิกมาจนสัมผัสคมของมันได้
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาดูนาฬิกาในข้อมือซ้ายได้ถนัดขึ้น มันบอกเวลาบ่ายสองห้านาทีและเข็มวินาทียังคงทำหน้าที่ของมันไป เขาตื่นขึ้นมาเวลาบ่ายในห้องที่ไม่มีใคร เขากำลังหาทางออกจากห้องขังนี้ แต่ประตูถูกปิดตายและไม่มีทางออกอื่น
เขาเดินไปคว้าโทรศัพท์นึกถึงเพื่อนที่น่าจะมาช่วยเขาได้ทันทีแต่รู้สึกอยากตบกะโหลกตัวเองแรงๆ สักทีที่จำเบอร์เพื่อนไม่เคยได้เลย เขายังพยายามใช้โทรศัพท์อีกครั้งโดยนั่งนึกถึงเบอร์ที่เขาพอจะจำได้ เบอร์แรกที่นึกออกเป็นเบอร์บ้านซึ่งอยู่ต่างจังหวัดเขาคงต้องอยู่ในนี้ไปอีกวันหรือสองวันกว่าคนที่บ้านจะมาถึง แต่เขาก็ไม่มั่นใจนักหรอกว่าเขาอยู่ที่ไหนกันแน่ บางทีอาจจะอยู่ในเมืองไหนสักเมือง ในประเทศไหนสักประเทศซึ่งอาจเป็นบ้านเกิดเขาก็ได้ เขาไม่ลังเลและโทรกลับบ้านทันทีอย่างน้อยมันก็เป็นเบอร์ที่เขาจำได้แต่สัญญาณก็ถูกตัดทันที พยายามอยู่หลายครั้งจนเขาเริ่มแน่ใจว่าโทรกลับบ้านไม่ได้แล้วจริงๆ แล้วอีกเบอร์ก็ผุดขึ้นมาเป็นเบอร์แฟนเก่า เขาแทบคลั่งเมื่อนึกว่าตัวเองต้องโทรกลับไปหาแฟนเก่าในสภาพหมาจนตรอกเช่นนี้คงได้เสียหัวเราะตอบแทนกลับมา แต่เขาไมมีทางเลือกอื่น สัญญาณถูกตัดเช่นเดิม
หนึ่ง-เก้า-หนึ่ง ทำไมเขาถึงคิดเบอร์นี้ไม่ออกก่อนเบอร์แฟนเก่าก็ไม่รู้ ไม่น่าโทรไปหามันจริงๆ ถึงจะไม่ติดก็เถอะ เขาไม่ผิดหวัง มีสัญญาณเสียงตอบกลับมา แต่พอได้ฟังเขาอธิบายเรื่องที่เขาตื่นขึ้นมา ทั้งที่ถูกมัดและไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เสียงของเจ้าพนักงานก็เงียบหายไป เขาตะโกนออกมาสุดเสียง
"ช่วยด้วย!" ไม่มีคลื่นเสียงใดตอบกลับมา อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าตัวเองยังอยู่ในเมืองไทย
เขาเงยหน้ามองช่องกระจกช่องเดิม มันไม่ช่วยให้เขาเห็นอะไรข้างนอกนั่นนอกจากท้องฟ้า จึงทำให้เขาเริ่มสนใจสำรวจสิ่งของภายในห้อง ในตู้เย็นมีอาหารสำเร็จรูปอยู่เต็มตู้ พอสำหรับสองเดือนเลยทีเดียวถ้ากินวันละกล่อง เขามองหาเตาอบไมโครเวฟ มันไม่อยู่ในห้อง เขาเปิดตู้เสื้อผ้ามีน้ำเปล่าบรรจุขวดอัดอยู่เต็มตู้ ตู้เสื้อผ้าชั้นบนมีเสื้อผ้าอัดอยู่เต็มเช่นกัน เขารื้อมันออกมาเพื่อหาสิ่งที่น่าจะช่วยให้เขาออกไปจากห้องนี้ได้เร็วขึ้น แต่ก็มีเพียงเสื้อผ้าเท่านั้นเอง เขาก้มเก็บผ้าที่กระจัดกระจายเหลือบไปเห็นเตาไมโครเวฟที่ถูกซ่อนไว้ใต้เดียง เขาดึงมันออกมาและลองเสียบปลั๊ก มันใช้ยังใช้งานได้ดี เขาใจเย็นขึ้น อย่างน้อยก็ไม่อดตายและคงอยู่ในห้องนี้ไปได้สักระยะ
เขาเปิดคอมพิวเตอร์บางทีอาจมีข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์ ขณะรอคอมพิวเตอร์ให้พร้อมใช้งาน เขากดปุ่มเปิดโทรทัศน์ ปรากฏภาพรายการเกมส์โชว์ปนตลกที่มีเสียงโห่ฮาเป็นระยะๆ เขาเปลี่ยนไปช่องอื่นๆ ก็เป็นรายการทำนองเดียวกัน มีเพียงช่องหนึ่งกำลังอยู่ในช่วงโฆษณา เขากดไล่ช่องไปเรื่อยๆ จนวนกลับมาที่ช่องเดิม จนวนครบรอบอีกครั้ง อีกครั้งก็ยังเหมือนเดิม เขากดปุ่มปิดแล้วโยนรีโมทคอนโทลลงบนเตียง หันกลับไปที่จอแบนของคอมพิวเตอร์แล้วเลื่อนเมาส์สำรวจข้อมูลทุกแฟ้ม มันว่างเปล่าไม่มีอะไรทั้งสิ้น อินเตอร์เน็ตความเร็วสูงทำงานขึ้นอัตโนมัติ เขาเข้าโปรแกรมสนทนาทันทีเพื่อขอความช่วยเหลือจากนักสนทนา แต่มันกลับใช้การไม่ได้
เขาพยายามหาทางติดต่อโลกภายนอกแต่ก็ทำได้เพียงโพสในเวบบอร์ดหรือกระดานสนทนาของเวบไซต์ต่างๆ เท่านั้น
"โปรดอ่านให้จบนะครับ ผมไม่ได้บ้า ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ผมติดอยู่ในห้องที่ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ข้างนอกห้องไม่มีเสียงอะไรเลย ผมเห็นเพียงท้องฟ้า ดวงจันทร์ และดวงอาทิตย์เท่านั้น ผมคิดว่าผมอยู่ในเมืองใหญ่สักเมืองเพราะผมไม่เห็นดวงดาว ท้องฟ้าตอนกลางคืนของที่นี่มันสว่างมาก ในห้องนี้มีเพียงคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตที่ผมจะติดต่อกับคุณได้ มีเตาไมโครเวฟ มีตู้เย็นและมีอาหารกล่องอยู่ในนั้นแต่มันกำลังจะหมด ผมกำลังจะอดตายอยู่ในห้องนี้ ช่วยผมด้วยกรุณาแจ้งตำรวจให้ตามหาตัวผมด้วย ผมมีข้อมูลให้คุณเท่านี้จริงๆ"
กระทู้ของเขาถูกกระทู้ใหม่ขึ้นมาแทนที่ แล้วกระทู้ขอความช่วยเหลือของเขาก็ไม่มีอีกเลยหลังจากวันที่เขาหยิบข้าวกล่องสุดท้ายจากตู้เย็นออกมาอุ่นกิน เขาได้ยินเสียงวัตถุกำลังเลื่อนตามรางลงมาแล้วกระแทกกับลิ้นชักบนสุดของโต๊ะทำงาน เขาดึงลิ้นชักออกพบข้าวกล่องพร้อมอุ่นหนึ่งกล่อง เขาเลื่อนโต๊ะทำงานออกอย่างเร็ว ข้างหลังผนังนั้นเป็นช่องเปิดปิดที่พอให้กล่องข้าวผ่านได้อยู่สองรู จากระดับความสูงของรูบนก็พอจะเดาได้ว่าเป็นเป็นรูที่กล่องข้าวออกมา ส่วนรูล่างนั้นเขาลองใช้กล่องข้าวที่ใช้แล้วกล่องหนึ่งหย่อนลงไป เสียงกล่องข้าววิ่งกระทบไปตามรางลงไปยังเบื้องล่าง และทุกเช้าที่เขาหยิบข้าวจากตู้เย็นข้าวกล่องใหม่ก็จะหล่นมาทันที
เขาเริ่มสังเกตผนังห้องด้านอื่นว่าจะมีกลไกอะไรอีกบ้างที่ยังมองไม่เห็น เขาจ้องไปยังตู้เสื้อผ้าอันใหญ่แล้วจัดการเคลื่อนย้ายมันออกจากผนังทันที เขาเจอประตูลูกบิดสีน้ำตาลไหม้บานใหญ่แอบอยู่หลังตู้ เขาบิดเปิดประตูนั่นทันที ด้านหลังประตูเป็นห้องน้ำซึ่งไม่ได้ใช้งานมานาน เขาเดินย่องเข้าไปสำรวจจนทั่วห้อง บิดหมุนเปิดก๊อกของเหลวใสเย็นก็ไหลพรูออกมา เขาเปิดน้ำตรงฝักบัวที่ว่างอยู่เหนือหัวและให้น้ำพุ่งใส่ทั้งที่ยังสวมเสื้อผ้าอยู่ รอยยิ้มของเขายากจะอธิบายให้เข้าใจว่าเป็นความขมขื่นหรือยินดี
เป็นเวลานานที่เขาอยู่ภายในห้องนี้ มันทำให้เขาเริ่มปรับเข้ากับชีวิตในห้องสี่เหลี่ยมนี้ได้มาก มีเวลาเหลือเฟือในห้องนี้ ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร เขาหาวิธีหาเงินจากเวบไซต์ต่างๆ และโอนเงินเข้าบัญชีตัวเองโดยที่เขาลืมคิดถึงเรื่องที่จะไปใช้มัน และบางครั้งก็โอนเข้าบัญชีของพ่อและแม่ เติมเงินโทรศัพท์ไว้โทรคุยกับพ่อแม่เพื่อบอกว่ายังสบายดีและไม่ต้องเป็นห่วง เขาไม่ต้องมีค่าใช้จ่ายในเรื่องของกินของใช้ เขามีความสุขกับการดูรายการเกมส์โชว์ปนตลก ละครน้ำเน่า รายการคุยข่าว สารคดีสัตว์โลก ฯลฯในโทรทัศน์เป็นวันๆ ไม่มีอะไรต้องกังวลสนุกกับการท่องเวบไซต์ไปเรื่อยๆ เวบวิชาการบ้าง เวบท่องเที่ยว เวบบันเทิงบ้าง เวบโป๊บ้าง แล้วจู่ๆ โปรแกรมสนทนาผ่านอินเตอร์เน็ตก็ใช้ได้ เขาคุยกับเพื่อนถามสารทุกข์สุกดิบกัน แต่เขาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องห้องสีเหลี่ยมที่เขาอาศัยนั่นอีก
ความคิดเห็น
แต่ขออื่นๆ..
"บางทีอาจจะอยู่ที่ประเทศไหนสักประเทศ หรือจังหวัดไหนสักจังหวัดหนึ่ง" อันนี้เราคิดว่า(ย้ำว่า...เราคิดนะ)น่าจะเอาจังหวัดขึ้นก่อน ไม่มี"หนึ่ง"ก็ได้
"เหลือไปเห็นเตาไมโครเวฟมันถูกซ่อนไว้ใต้เดียง"
น่าจะเป็น "เหลือบไปเห็นเตาไมโครเวฟที่ถูกซ่อนไว้ใต้เตียง"
ฯลฯ
ถ้าเราไม่ได้คิดลึกเอง เราว่าเราน่าจะรู้สิ่งที่วิชสื่อ!
ชีวิตมนุษย์เมืองหลวง มันก็แค่นี้...
หงายมือเจอฝ่ามือ คว่ำมือเจอหลังมือ
ไม่มีอะไรยาก...
ไม่มีอะไรมาก...