เศษกระดาษบนชั้นวางหนังสือ
ช่วงนี้หาเวลาอ่านหนังสือหนังสือได้บ้าง แม้ยังน้อยอยู่แต่ก็ถือว่าเยอะกว่าช่วงชีวิติที่ผ่านๆ มา
งานมหกรรมหนังสือและงานสัปดาห์หนังสือทุกปี ก็แวะเข้าไปทุกปี แล้วก็ได้หนังสือกลับมาทุกปี มากบ้างน้อยบ้าง ขึ้นกับว่าจะหาหนังสือได้ถูกใจมากน้อยแค่ไหน เราจะเน้นไปทางหนังสือเก่ามากกว่าหนังสือออกใหม่ เหตุผลหลักๆ เลยเพราะว่ามันราคาถูก และก็เป็นหนังสือที่บางครั้งก็ไม่มีการพิมพ์ออกมาแล้ว
บ่อยครั้งที่เจอหนังสือดีๆ จากกองหนังสือเก่า เลยติดใจและไม่คิดจะไปจับจ่ายหนังสือใหม่เลยนอกจากว่า จะซื้อเป็นของขวัญ หรือมีหนังสือที่สนใจและอดใจไม่ไหวจริงๆ
แต่กลายเป็นว่าหนังสือเหล่านั้นกลับมากองนิ่งอยู่ที่ชั้นหนังสือและแทบไม่โดนหยิบอ่าน แม้ว่าจะพยายามหาเวลาอ่านหนังสือที่กองพะเนิน แต่ยังไม่ทันหมดกอง หนังสือกองใหม่จากงานหนังสือครั้งต่อมากก็วางถมหนังสือเก่าจนลืมว่าบางเล่มซื้อมาแล้ว
การเป็นเจ้าของหนังสือก็ไม่ต่างจากพ่อค้าขายหนังสือที่มีหนังสือเต็มชั้นแต่ไม่ได้ท่องเข้าไปในโลกตัวอักษร ที่มีทั้งจินตนาการ ความรู้มากมาย ซึ่งอยู่ใกล้เราแค่ความหนาของกระดาษแผ่นบางๆ จริงๆแล้วแย่กว่าด้วยซ้ำเพราะหนังสือที่เก็บไว้โดยไม่พลิกอ่านไม่ทำให้เกิดกำไรใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นด้านเศรษฐกิจอย่างพ่อค้า หรือด้านชีวิตอย่างที่คนอ่านหนังสือได้กัน
จำได้ว่าตอน ป.6 ยังไม่มีนิสัยชอบอ่านหนังสือ อ่านแค่การ์ตูนขายหัวเราะ มหาสนุกตั้งแต่เล่มละ 10 บาทจนขึ้นเป็น 12 บาท พอเปิดเจอหน้าที่เป็นหนังสือไม่มีภาพการ์ตูนก็จะเปิดข้ามไปอย่างไม่ใยดี ด้วยความที่ไม่ชอบอ่าน ถึงอ่านการ์ตูนก็ยังเลือกฝีมือของ 'ต่าย' และ 'นิค' เพราะตัวหนังสือน้อยภาพสะอาดดูง่ายอ่านง่าย บางครั้งไม่มีตัวหนังสือให้อ่านด้วยซ้ำไป
หนังสือเล่มแรกที่ลองหยิบมาอ่านเป็นหนังสือนิทานอ่านนอกเวลา 2 ภาษา ใครเขียนจำไม่ได้ มีนิทานขนาดยาวประมาณ 5-6 เรื่อง รู้สึกตื่นเต้นและดีใจเวลาที่ต้องหาที่คั่นหนังสือสอดไว้ตรงหน้าที่อ่านค้างไว้ ดีใจที่อ่านได้หนาขนาดนี้แล้ว พออ่านจบเล่มรู้สึกภูมิใจเหมือนสอบได้ที่หนึ่ง
เล่มต่อๆ มาที่อ่านจบไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นอีก ใช่ว่าไม่มีแรงฉุดให้อยากอ่านอีกแล้ว ยังอ่านต่อและติดใจตัวอักษรเข้าให้แล้ว แต่กลับอ่านน้อยลงเมื่อเทียบกับความอยากอ่านเมื่อครั้งยังเด็กที่มีน้อยนิด
ถ้าเทียบกันแล้วการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เมื่อตอนเรียนอยู่ป.6 กับอายุวัยตอนนี้
ปัจจุบันคงน้อยกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าซื้อหนังสือเพื่อนำมาวางนิ่งบนชั้น
งานมหกรรมหนังสือและงานสัปดาห์หนังสือทุกปี ก็แวะเข้าไปทุกปี แล้วก็ได้หนังสือกลับมาทุกปี มากบ้างน้อยบ้าง ขึ้นกับว่าจะหาหนังสือได้ถูกใจมากน้อยแค่ไหน เราจะเน้นไปทางหนังสือเก่ามากกว่าหนังสือออกใหม่ เหตุผลหลักๆ เลยเพราะว่ามันราคาถูก และก็เป็นหนังสือที่บางครั้งก็ไม่มีการพิมพ์ออกมาแล้ว
บ่อยครั้งที่เจอหนังสือดีๆ จากกองหนังสือเก่า เลยติดใจและไม่คิดจะไปจับจ่ายหนังสือใหม่เลยนอกจากว่า จะซื้อเป็นของขวัญ หรือมีหนังสือที่สนใจและอดใจไม่ไหวจริงๆ
แต่กลายเป็นว่าหนังสือเหล่านั้นกลับมากองนิ่งอยู่ที่ชั้นหนังสือและแทบไม่โดนหยิบอ่าน แม้ว่าจะพยายามหาเวลาอ่านหนังสือที่กองพะเนิน แต่ยังไม่ทันหมดกอง หนังสือกองใหม่จากงานหนังสือครั้งต่อมากก็วางถมหนังสือเก่าจนลืมว่าบางเล่มซื้อมาแล้ว
การเป็นเจ้าของหนังสือก็ไม่ต่างจากพ่อค้าขายหนังสือที่มีหนังสือเต็มชั้นแต่ไม่ได้ท่องเข้าไปในโลกตัวอักษร ที่มีทั้งจินตนาการ ความรู้มากมาย ซึ่งอยู่ใกล้เราแค่ความหนาของกระดาษแผ่นบางๆ จริงๆแล้วแย่กว่าด้วยซ้ำเพราะหนังสือที่เก็บไว้โดยไม่พลิกอ่านไม่ทำให้เกิดกำไรใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นด้านเศรษฐกิจอย่างพ่อค้า หรือด้านชีวิตอย่างที่คนอ่านหนังสือได้กัน
จำได้ว่าตอน ป.6 ยังไม่มีนิสัยชอบอ่านหนังสือ อ่านแค่การ์ตูนขายหัวเราะ มหาสนุกตั้งแต่เล่มละ 10 บาทจนขึ้นเป็น 12 บาท พอเปิดเจอหน้าที่เป็นหนังสือไม่มีภาพการ์ตูนก็จะเปิดข้ามไปอย่างไม่ใยดี ด้วยความที่ไม่ชอบอ่าน ถึงอ่านการ์ตูนก็ยังเลือกฝีมือของ 'ต่าย' และ 'นิค' เพราะตัวหนังสือน้อยภาพสะอาดดูง่ายอ่านง่าย บางครั้งไม่มีตัวหนังสือให้อ่านด้วยซ้ำไป
หนังสือเล่มแรกที่ลองหยิบมาอ่านเป็นหนังสือนิทานอ่านนอกเวลา 2 ภาษา ใครเขียนจำไม่ได้ มีนิทานขนาดยาวประมาณ 5-6 เรื่อง รู้สึกตื่นเต้นและดีใจเวลาที่ต้องหาที่คั่นหนังสือสอดไว้ตรงหน้าที่อ่านค้างไว้ ดีใจที่อ่านได้หนาขนาดนี้แล้ว พออ่านจบเล่มรู้สึกภูมิใจเหมือนสอบได้ที่หนึ่ง
เล่มต่อๆ มาที่อ่านจบไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นอีก ใช่ว่าไม่มีแรงฉุดให้อยากอ่านอีกแล้ว ยังอ่านต่อและติดใจตัวอักษรเข้าให้แล้ว แต่กลับอ่านน้อยลงเมื่อเทียบกับความอยากอ่านเมื่อครั้งยังเด็กที่มีน้อยนิด
ถ้าเทียบกันแล้วการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เมื่อตอนเรียนอยู่ป.6 กับอายุวัยตอนนี้
ปัจจุบันคงน้อยกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าซื้อหนังสือเพื่อนำมาวางนิ่งบนชั้น
ความคิดเห็น
They're your mind!
แต่
เรายังมีเวลาอ่านอีกทั้งชีวิตนี่นา
อิอิอิ